Dit werk ontstond tijdens de Zomeracademie Destelheide in Dworp in het Atelier Performance onder leiding van Pan Guerreiro.
Op donderdagmiddag riep ik in de cafetaria tijdens het middagmaal door een papieren toeter: HET ETEN IS HEEL LEKKER HIER! HEEL LEKKER HIER! HEEL LEKKER HIER! Tijdens het roepen van deze boodschap maakte ik een ronde rond de saladbar. Ik hield terug halt op de kop van de saladbar. Op het ritme van een vooropgesteld script – met als cue: als iemand tomaten schept – zette ik mijn actie verder. De volgende ronde riep ik: HET ETEN IS NIET LEKKER HIER! NIET LEKKER HIER! NIET LEKKER HIER! Deze boodschappen herhaalde ik afwisselend van 12:00 u. tot 12:45 u. Daarna at ik zelf mijn lunch.
Door tijdens de week met andere deelnemers te spreken over hun ervaringen in de zomeracademie had ik gemerkt dat er verschillende uitgesproken meningen waren over het aangeboden eten. Door deze actie te doen fungeerde ik als een soort versterker voor die diverse en uiteenlopende meningen. De bedoeling was aan te tonen dat een publiek debat bestaat uit een ruimte waar tegengestelde meningen naast elkaar kunnen bestaan. Het resultaat werd een participatief project met erg uiteenlopende reacties van andere deelnemers en coaches. Die dag bijvoorbeeld heeft het keukenpersoneel erg veel bijval gekregen van tevreden eters. Als reactie op mijn boodschap complimenteerden de mensen hen voor hun werk. Het personeel zelf zong op een gegeven moment tijdens het opscheppen van het eten: Wij maken hier erg veel plezier! Erg veel plezier! Erg veel plezier! Iemand anders legde mij het zwijgen op door een peer in de toeter te duwen. Die at ik later op. Ze was nog erg hard en gaf me buikpijn. Anderen spraken me aan op stille momenten tijdens de actie of later tijdens de week. Ze gaven mij te kennen mijn mening te delen/niet te delen. Weer anderen speelden het meer persoonlijk en gingen mij en de manier waarop ik mijn actie uitvoerde bekritiseren. Zij zeiden bijvoorbeeld dat ze me niet konden verstaan. Iemand vroeg of ik enkel negatief ging zijn of ook zelf iets zou ondernemen. Een sliert meiden van het Atelier Songwriting liep achter me aan en scandeerden hun eigen tekst: Kristof is een lekker dier! Een lekker dier! Een lekker dier! (Of heb ik dat niet goed verstaan?) Achteraf kreeg ik nog te horen dat enkele buiten gegaan waren om hun maaltijd te nuttigen omdat ze mijn boodschap niet meer wilden horen. Anderen meldden me nadien dat de melodie van mijn actie tot de volgende dag was blijven hangen. Ze vroegen me vooral deze oorworm niet te herhalen!
Carlos Dekeyrel maakte momentopnames van mijn actie. Uit deze opnames zie je hier enkele beelden. Dank je Carlos!